Według stanu z 1 grudnia 1992 roku, na terenie diecezji gliwickiej znajduje się sześć kościołów p.w. św. Anny. Jednym z nich jest kościół parafialny w Tarnowskich Górach, przy ul. Gliwickiej.

Aczkolwiek świątynię tę wierni od wielu lat darzą wielkim sentymentem, to jednak ze względu na brak obszernych materiałów źródłowych i dokumentów historycznych niezwykle trudno odtworzyć jej dzieje. Niemniej z tego, co ocalało, możemy choć w bardzo ograniczony sposób przybliżyć jej historię.

Na początku był to kościół „pogrzebowy”, bo zasadniczo w takim celu został zbudowany na cmentarzu. W miarę rozwoju miasta zwiększała się również liczba jego mieszkańców. Trzeba było myśleć o wybudowaniu większego, murowanego kościoła na miejscu znajdującej się tam pierwotnie drewnianej kaplicy. Nadarzyła się po temu dobra okazja.

Mianowicie mieszkanka Tarnowskich Gór p. Goske (Gąska?) w testamencie podarowała miastu swój dom, który miał być sprzedany na budowę nowego kościoła na cmentarzu „za miastem”. Dom sprzedano, ale pieniędzy nie wystarczyło. Gromadzono dalsze środki na ten cel.

Również mistrz górniczy, późniejszy burmistrz tarnogórski, Jakub Gruzełko zapisał miastu siedemset talarów na rzecz „budowy kościoła na cmentarzu przed Bramą Gliwicką zwaną też wrocławską”. Wtedy rada miejska w Tarnowskich Górach mogła przystąpić do budowy wspomnianego kościoła. Budowę prowadzili tutejsi mistrzowie: Grzegorz Marczewicz i Baltazar Roth.

Koszty tej inwestycji zostały pokryte głównie dzięki fundacjom Gruzełki i Goskowej. Trudno dokładnie ustalić, kiedy ukończono budowę kościoła św. Anny. Jedni (np. J.Samek) podają rok 1612, inni (K.Winkler, J.Nowak,) rok 1619.

Na cześć swojego najhojniejszego fundatora Jakuba Gruzełki kościół ten otrzymał imię św. Jakuba. Pośrodku gontowego dachu miał drewnianą wieżyczkę z małą sygnaturką, którą dzwoniono w czasie uroczystości pogrzebowych. Na początku kościół należał do protestantów. Katolikom został oddany w 1630 roku. Wtedy też otrzymał nowe wezwanie, mianowicie św. Anny. Katolicy tarnogórscy, mając odtąd dwa kościoły: farny i cmentarny, nie potrzebowali już uczęszczać na nabożeństwa do Starych Tarnowic.

W ciągu wieków kościół św. Anny przechodził różne koleje. Ciekawostką może być fakt, że główny ołtarz jest darem proboszcza gliwickiego - ks. Sendeliusa.

Duże zainteresowanie świątynią wykazał także proboszcz kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach, ks. Aleksander Klaybor. W II połowie XVII wieku przeprowadził gruntowny remont. Akta wizytacyjne z 29 listopada 1695 roku, podpisane przez ks. Władysława Opockiego, archidiakona krakowskiego, podają, że kościół cmentarny św. Anny posiada pięknie wymalowane prezbiterium i nowe ławki. W 1707 roku dobudowano zakrystię. Zaś w latach 1846-1847 kościół został powiększony. Wzbogacił się też o nową wieżę. Po tej rozbudowie zyskał wyraźnie pod względem architektonicznym i mógł pomieścić więcej ludzi. Jak podaje J.Heyda, stał się prawdziwą ozdobą miasta.

Dużo uwagi poświęcił kościołowi św. Anny także ks. Antoni Sachneidersky, proboszcz tarnogórski w latach 1811-1851.

Oprócz ceremonii pogrzebowych, sprawowano w tym kościele nabożeństwa w czasie Dni Krzyżowych, w Dzień Zaduszny i w uroczystości jego patronki, św. Anny.

W latach międzywojennych świątynia służyła jako kościół garnizonowy, dla stacjonujących w Tarnowskich Górach żołnierzy pułków piechoty i ułanów.

Po II wojnie światowej władze duchowne nakazały kościół wyremontować i przystosować do stałych nabożeństw. W okolicy świątyni powstawało coraz więcej domów mieszkalnych, wzrosła liczba wiernych. Toteż od 1958 roku mianowano tam osobnych duszpasterzy - rektorów...

3 maja 1981 roku, przy kościele erygowano samodzielną parafię, wydzieloną z parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła.